Sny

Dziś miałam taki oto sen:

Powróciłam do domu, jakby po 10 latach. Mimo, że cały czas miałam tyle samo lat co teraz.
Weszłam do domu, wszędzie pełno pajęczyn i pająków, jakby od lat nikogo w nim nie było.
Czułam tęsknotę mimo, że nie miałam jakiś miłych odczuć związanych z tym miejscem.
Układ pomieszczeń był taki sam jak w mieszkaniu, którym teraz mieszkam.
Poszczególne przedmioty przynosiły mi smutne „wspomnienia”.
Było sporo pająków.
Po jakimś czasie, przyszła moja siostra. Wiem, że nie lubi pająków więc postanowiłam wszystkie wytępić. Wzięłam jakiś słoik i zaczęłam je łapać.
Złapane spuszczałam w ubikacji.
W kuchni znalazłam jednego ogromnego, nawet ja się go wystraszyłam. Bałam się, że nie uda mi się go utopić w ubikacji więc złapałam go do słoika i zalałam wodą.
Niestety to na niego nie działało..
Zostawiłam go w zlewie w zakręconym słoiku. Do ręki wzięłam szklankę i postanowiłam, że zajmę się resztą.
Po krótkiej chwili zobaczyłam, że pająk jakimś cudem wydostał się ze słoika i zaczął pędzić w moją stronę. Szklanka wyślizgnęła mi się z ręki roztrzaskując się o blat.
Odłamki szkła zabiły pająka i trochę mnie poraniły. Jeden kawałek utkwił w mojej nodze.
Przypomniałam sobie, że w takiej sytuacji nie należy go wyciągać ponieważ może dojść do krwotoku. Sięgnęłam zatem do apteczki i zabezpieczyłam ranę.
Wyszłam z domu.
Znalazłam się w mojej starej szkole podstawowej. Przypomniałam sobie iż muszę odebrać moją bratanicę Wiktorię.
Poszłam po nią do świetlicy.
Szłyśmy długim korytarzem i zobaczyłam moją dawną dyrektorkę szkoły (w tym roku się zmienia :P) .
Wiktoria powiedziała, że musimy się spieszyć gdyż ona przyszła aby odzyskać władzę. Była bardzo wściekła.
Krzyczała coś za nami.
Udałyśmy się do wyjścia. Okazało się, że jest niestety zamknięte.
Na szczęście drzwi były oszklone.
Wzięłam ławkę, która stała w pobliżu i wybiłam szybę. Znowu odłamki szkła poleciały w moją stronę rozcinając mi skórę.
Kazałam Wiktorii uciekać i biec do domu oraz wezwać pomoc.
Dyrektorka była coraz bliżej. Wiedziałam, że nie zdążyłybyśmy razem uciekać.
Postanowiłam odciągnąć jej uwagę. Pobiegłam schodami na dół do szatni. Ukryłam się między nieużywanymi ławkami i krzesłami ułożonymi w jednym kącie.
Czekałam aż przejdzie. Gdy była w bezpiecznej odległości wymsknęłam się z powrotem niezauważona.
Uciekłam ze szkoły, zobaczyłam Wiktorię przed pobliskim przedszkolem.
Zapytałam dlaczego nie pobiegła do domu. Ona powiedziała, że chciała wziąć Mateusza z przedszkola ale go tam nie ma. A to właśnie ja miałam go odebrać, bo tak było ustalone.
Weszłam do przedszkola. Zobaczyłam moją dawną wychowawczynię i powiedziałam, że chciałam odebrać bratanka. Ona powiedziała, że go nie ma. Że odebrała go dawna dyrektorka szkoły… Ja na nią wyskoczyłam, że jak może komuś obcemu wydawać dzieci! Że przecież ma napisane kto go może odebrać! Co ona zrobiła!
Kazałam jej pilnować Wiktorii i nie spuszczać jej z oka. Powiedziałam, że po nią przyjdę i ma czekać tylko na mnie.
Ruszyłam na powrót do szkoły.
Weszłam przez wybite wcześniej wejście. Poszłam długim korytarzem w kierunku świetlicy. Schowałam się za filarem. Zauważyłam, że ona tam jest i wiele innych dzieci.
W kieszeni miałam petardy. Wróciłam się do jej gabinetu i podłożyłam tam kilka z nich chcąc ją wywabić.
Udało się, szybko przemknęłam się z powrotem do świetlicy.
Wzięłam wszystkie dzieci żeby uciec. Pomyślałam, że najbezpieczniej będzie tylnym wyjściem.
Biegliśmy więc w tamtą stronę, okazało się jednak iż jest zamknięte. Zaczęłam myśleć na przyspieszonych obrotach.
„Klucz. Gdzie może być klucz? Zawsze był w kanciapie wfistów.” – Przypomniałam sobie, że kiedyś na treningu koszykówki woźny kazał mi go wziąć z szuflady stamtąd.
Kanciapa była zamknięta. Drzwi składały się z dwóch skrzydeł i miały okna na każdym z nich.
Ściągnęłam bluzę, którą miałam na sobie. Owinęłam wokół ręki i wybiłam okna. Gdy próbowałam przez nie przejść pokaleczyłam sobie nogi.
Czułam się coraz słabiej.. Wzięłam klucz, podałam jednemu dziecku żeby otwierało już drzwi w trakcie gdy ja będę ponownie wychodzić przez okno.
Drzwi zostały otwarte. Ja wzięłam Mateusza na ręce. Za drzwiami było pełno policji i antyterrorystów.
Początkowo myśleli, że to ja porwałam dzieci. Mierzyli do mnie z broni. Ja powiedziałam dzieciom, że to tylko taka zabawa i żeby zmykali do swoich rodziców czekających za rogiem.
Mateusza cały czas miałam na rękach. Zrobiło mi się słabo. Jeden policjant do nas podszedł.
Ja powiedziałam, że ona nadal jest w środku i żeby nie pozwolili aby uszło jej to na sucho. Mateusz mocno się do mnie przytulił, a ja traciłam przytomność z utraty dużej ilości krwi, jednocześnie tak na prawdę się budząc…

Mój sen o mojej śmierci.
Śnił mi się już parę dni temu i wiele razy zabierałam się za opisanie go jednak różne czynniki ciągle mi w tym przeszkadzały.
Teraz mam chwilę spokoju i mogę w spokoju go opisać.
Miewałam już sny, że śniła mi się moja śmierć, a bardziej mój pogrzeb i to co działo się „dalej tu na ziemi”.
Jednak ten różnił się od wszystkich innych…

Był wypadek, prawdopodobnie samochodowy – takie miałam odczucie we śnie.
Wiedziałam, czułam, że dzieje się coś złego. Miałam wrażenie, że w środku całej tej katastrofy znajduje się ktoś dla mnie bardzo ważny. Początkowo znajdowałam się bardzo daleko.
Jednak gdy dotarło do mnie, że mogę kogoś stracić chciałam go za wszelką cenę ratować. Zaczęłam więc biec w jego stronę.
W sercu czułam ogromny ból, jakbym miała się już nigdy nie zobaczyć z kimś z kim się nawet nie pożegnałam.
Biegłam dalej…
Pomału brakowało mi tchu ale biegłam. Na moich policzkach pojawiły się łzy.
Chciałam zatrzymać czas i go uratować. (Ciągle nie wiedziałam kto to za bardzo jest – czułam tylko, że ktoś mi bliski..)
Biegłam, zobaczyłam płomienie.. Z całych sił przyspieszyłam i chciałam wbiec w płomienie by pomóc.
Cały czas szeptałam: „Dam radę, dam radę.. Muszę dać. Uratuję go..”
Czułam coraz większy ból, jakby ktoś wyrywał mi serce.
Gdy byłam już całkiem blisko, gdy chciałam wbiec z pomocą, dwóch mężczyzn chwyciło mnie za ramiona i mocno trzymało.
Nie chcieli mnie wypuścić. Ja krzyczałam, że muszę żeby mnie puścili. Wyrywałam się, krzyczałam i płakałam. Chciałam z całych sił wyrwać się im ale oni byli dużo silniejsi.
Krzyczałam na nich, a oni nic nie mówili. W końcu po długim czasie opadłam z sił..
Dostrzegłam kilka znajomych mi osób.. Wołałam ich, a oni płakali. Chciałam, żeby do mnie podeszli i mi pomogli się wyrwać. A oni jakby mnie w ogóle nie słyszeli. Wydawało mi się, że wołam ich wieczność.. W końcu nie miałam już sił nawet krzyczeć. Opadłam na kolana kompletnie bez sił.. Płakałam ale i na to pomału zaczynało brakować mi sił..
Zobaczyłam wybuch..
Nie wiedziałam co się dzieje, nie mogłam nic zrobić, chociaż bardzo chciałam.
W pewnym momencie jeden z mężczyzn usiadł obok mnie. Dopiero teraz zauważyłam, że był ubrany w piękny wyjściowy garnitur.
Powiedział: „Trudno to wytłumaczyć, ale nic nie mogłabyś zrobić. Ty już tutaj nie istniejesz. Oni Cię nie widzą ani nie słyszą.. Nie mogłaś uratować samej siebie..”
Jego słowa dopiero po chwili do mnie docierały.. Z przeraźliwą powtarzalnością krążyły po moich myślach. „Co to wszystko ma znaczyć?? To jakiś żart?!?” – myślałam.
Patrzyłam na niego, miał takie puste oczy.
Próbowałam to jakoś racjonalnie sobie wytłumaczyć, poukładać.
Tysiąc myśli na minutę. „Co z piekłem, co z niebem? Gdzie są Ci wszyscy którzy odeszli przede mną? Gdzie teraz jestem? Nikt tu na mnie nie czeka? Kim są ci mężczyźni? Co to wszystko znaczy??”
Spojrzałam w stronę gdzie wcześniej widziałam moich bliskich.
Nie chciałam w to wierzyć, postanowiłam do nich pobiec..
Lecz zamiast się do nich przybliżać, oddalałam się.. a oni stawali się coraz bardziej niewyraźni.. Jakby znikali za mgłą.. W końcu znikli całkowicie..
Ogarnęła mnie całkowita ciemność, czułam coraz większą pustkę i samotność. To było na tyle silne, że aż czułam ból w klatce piersiowej. Z tymi odczuciami pomału przebudzałam się, jednak ból nie mijał, jakby sen trwał nadal..

Po przebudzeniu czułam się okropnie zmęczona, serce waliło mi nadzwyczaj szybko. Nawet jak na mój zawsze zbyt szybki puls. Była godzina 4.27. Myślałam o tym śnie. Sporo czasu minęło zanim ponownie zasnęłam.

Był to dość dziwny sen..
Wydaje mi się, że byłam jakimś pracownikiem placówki opiekuńczej bądź pogotowia rodzinnego. W każdym razie zabierałam dzieci z domów, w których źle się działo.
Jednak pewnego razu (w tym śnie), trafiła mi się grubsza sprawa, której nikt nie chciał się podjąć..
Sprawa dotyczyła jakiegoś potężnego mafioza. Ktoś doniósł iż znęcał się on nad swoją żoną i córką.O ile żonie udało się uciec tak dziecko nie miało tyle szczęścia.. Z obstawą policji ruszyliśmy więc odbić dziecko. Z całej tej sprawy nie było to jednak takie najgorsze. Normalnie, z tego co pamiętam z mojej pamięci ze snu, praca ma polegała na dostarczeniu dziecka do jakiejś placówki i tu się wszystko kończyło..

Tym razem gdy chciałam tak zrobić okazało się, o czym bardzo szybko się zorientowałam, że ojciec dziewczynki miał przekupionych ludzi, którzy zaraz po przekazaniu przeze mnie małej mieli ja wykraść/porwać.
Postanowiłam do tego nie dopuścić. Zabrałam ją do swojego biura.
Ona coś rysowała, opowiadała mi o swojej mamie.. Gdy nagle usłyszała głos swojego ojca przez okno, diametralnie się zmieniła. Jak zahipnotyzowana mówiła, że musi wracać do domu bo tata będzie zły. Była przerażona..
Obiecałam jej, że nie wróci do taty. Nie myśląc chwili dłużej wzięłam ją na ręce i podjęłam próbę ucieczki. Jako, że jej ojciec był już w budynku, udałyśmy się do sąsiedniego, większego biura z mnóstwem szaf i tam się schowałyśmy.
Okazało się, że ktoś z jego ludzi nas widział.. Zaczęli więc przeszukiwać to biuro. Gdy ktoś próbował stanąć im na drodze, grozili rozstrzelaniem.. Nie przeszkadzał im też fakt, że ktoś zadzwonił po policję i była już w drodze.
Oni byli coraz bliżej naszej kryjówki. Mała prawie zaczęła płakać. Ja spanikowałam i w tym momencie uzmysłowiłam sobie, że przecież to jest sen i ja mogę zrobić co chcę.
W szafie pojawiły się drzwi, przez które przeszłyśmy, znalazłyśmy się w moim pokoju, wyglądał prawie jak w rzeczywistości. Było jednak inne łóżko i kolor ścian. Dokądś dzwoniłam, chyba do jakiegoś znajomego policjanta..
I tu zaczął się urywać mój sen i nastąpił powrót do rzeczywistości. Jeszcze gdy sen nie całkiem zniknął próbowałam wymyślić co mogło dziać się dalej..