Strata

Zwykło się myśleć, że samotność jest strasznym cierpieniem, że jest najgorszym etapem życia, w jakim człowiek może się znaleźć. Myślę sobie, że nie samo bycie samotnym jest takie straszne, ale proces przez który człowiek musi przejść by stać się samotnym.
Największym cierpieniem jest strata ważnych dla nas osób – bliskich, rodziny, przyjaciół.. Patrzenie na gasnące życie, strata przyjaciela, czy nawet zwierzaka, do którego tak bardzo już przywykliśmy 😛 Dla mnie jest to ból porównywalny z operacją na otwartym sercu (choć w sumie nigdy takiej nie miałam, ale wyobrażam sobie, że to właśnie tak samo boli), bez znieczulenia, bez troski o znajdujące się w okolicy inne narządy. Przy tym wykonana niezbyt sterylnymi narzędziami, przez co rany długo się goją, wdają się zakażenia sprawiające ból przez dłużej nieokreślony jeszcze czas.
Klimat dzisiejszego wpisu spowodowany niejako moim dzisiejszym snem, w którym to właśnie zdecydowana większość bliskich dla mnie osób umierała.. zostawiając mnie tu coraz bardziej samą, a ja nie mogłam zrobić kompletnie nic. Później na szczęście z tego koszmaru obudziła mnie w nocy burza, jednak jeszcze przez długi czas nie potrafiłam zasnąć, bo ból jaki czułam we śnie był niemal realny i po przebudzeniu.
Nie wiem czy potrafiłabym przeżyć tak ogromną stratę. Tych bliskich mi osób w prawdzie nie jest ekstremalnie wiele, z reguły nie zaprzyjaźniam się ze wszystkimi poznanymi mi osobami, bardzo dużo musi minąć czasu żebym mogła obdarzyć kogoś zaufaniem. Może tym bardziej strata jest tak bolesna, bo nie ma kim, brutalnie mówiąc, „zastąpić” pustki jaka pozostaje..